Wymiary: 32,5 x 40,5 cm (wymiary oprawy)
sygnowana: 'Marcoussis'
Préface de Tristan Tzara. Paris (Paryż) 1931. Éditions Jeanne Bucher, k. [21],
Wydano w nakładzie 77 egzemplarzy numerowanych, odbite na papierze z Arches). Teka zawierająca 10 rycin inspirowanych cytatami literackimi, m.in.: z Baudelaire’a, Dostojewskiego, Rimbauda, Apollinaire’a, Szekspira, będących
hołdem artysty dla ulubionych poetów i pisarzy
Pochodzenie
ze zbiorów redaktora Pierre'a Caillera (1901-1971)
Literatura
Solange Milet 78
Jean Lafranchis G. 77
Biogram
Louis Marcoussis (do 1912 roku Ludwik Kazimierz Markus) to jeden z najciekawszych i najoryginalniejszych artystów polskich początku XX wieku; przydomek Marcoussis zawdzięcza Apollinaire’owi. Porzucił w 1901 roku studia prawnicze w Warszawie i podjął naukę malarstwa w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jana Stanisławskiego i Józefa Mehoffera. W 1903 roku wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował studia w Académie Julian u Julesa Lefebvre'a. Związany był ze środowiskiem École de Paris, przede wszystkim z jego awangardowym odłamem reprezentowanym przez Apollinaire'a, Picassa, Grisa, Jacoba i Metzingera. W 1913 roku poślubił przybyłą z Krakowa na studia paryskie malarkę - Alicją Halicką. Uczestniczył w paryskich Salonach: Jesiennym (1905, 1907, 1912), Niezależnych (1906, 1907, 1913-14, 1920-21, 1923, 1925) i Tuileries (1923-29); w 1912 wziął udział w salonie Section d'Or w Galerie La Boëtie. Prezentował swą twórczość także w Berlinie, Brukseli, Genewie, Amsterdamie, Düsseldorfie, Wiedniu, Nowym Jorku, Chicago, Hamburgu, Los Angeles, Sztokholmie i Mediolanie. W 1920 roku Markus podjął współpracę z krakowskim pismem "Formiści" prezentującym koncepcje pierwszej polskiej awangardy - ugrupowania Formiści. Za pośrednictwem grupy a.r. ofiarował kilka swoich prac do Kolekcji Międzynarodowej Sztuki Nowoczesnej utworzonej w 1931 roku w Muzeum Miejskim w Łodzi. Na wczesną twórczość Marcoussis’a wpływ miało przede wszystkim malarstwo Stanisławskiego, później oddziaływały na niego nowatorskie nurty awangard kształtujących się w Paryżu w pierwszych latach XX w. W latach 1931 – 37 Markus uprawiał głównie grafikę, doskonaląc swe umiejętności w zakresie akwaforty, akwatinty i suchej igły; technik graficznych nauczał w Académie Schläepfer w Paryżu. Do najważniejszych dokonań artysty na polu grafiki należą cykle ilustracji do poematów T. Tzary (1926 r., 1928 r.), "Aurélie" G. de Nervala i "Alcools" Apollinaire'a (1934 r.). Markus zajmował się także projektowaniem dywanów. Indywidualne wystawy artysty odbyły się w paryskich galeriach Pierre Chareau (1925 r.), Bernheim (1929 r.) i Jeanne Bucher (1929 r.). Monograficzne pokazy twórcy miały miejsce także w Nowym Jorku w Knoedler Gallery (1933, 1935) i w Brukseli w Palais des Beaux-Arts (1936, 1937). Markus brał udział w ekspozycjach polskiej sztuki w Paryżu urządzonych w Galerie du Musée Crillon (1922 r.) i Galerie Bonaparte (1935 r.). Pośmiertna prezentacja twórczości artysty została zorganizowana w 1964 w Musée d'Art Moderne w Paryżu. W 1985 roku prace Markusa włączono do wystawy "The Circle of Jewish Montparnasse Artists in Paris" w Nowym Jorku.
