Wymiary: 69 x 48 cm (w świetle oprawy)
sygnowany, datowany i opisany u dołu: 'Ign | Witkiewicz | 1937 V (T.B)' oraz p.d.: ' NP NΠ'
na odwrociu pieczęć wystawowa Muzeum Tatrzańskiego im. dra Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem
Pochodzenie
kolekcja Stanisława Barana, Zakopane
kolekcja prywatna, Polska
Wystawiany
Stanisław Ignacy Witkiewicz - twarze, Muzeum Tatrzańskie im. dra Tytusa Chałubińskiego, 1985
Literatura
Stanisław Ignacy Witkiewicz 1885 - 1939, katalog dzieł malarskich oprac. Irena Jakimowicz, Anna Żakiewicz, Warszawa 1990, s. 140, nr kat. 2081
Stanisław Ignacy Witkiewicz - twarze, katalog wystawy, Muzeum Tatrzańskie im. dra Tytusa Chałubińskiego, Kraków 1985, nr kat. 37
Biogram
Jego ojcem był znany krytyk, malarz i pisarz, twórca tzw. "stylu zakopiańskiego" w architekturze Stanisław Witkiewicz. W latach 1905-10 studiował niesystematycznie w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Mehoffera oraz u Władysława Ślewińskiego w Poroninie. Podróżował do Włoch, Francji i Niemiec. W roku 1914 uczestniczył w etnograficznej ekspedycji Bronisława Malinowskiego do Australii, skąd na wiadomość o wybuchu I wojny światowej wrócił do Europy. Wczesna twórczość malarska pozostawała pod znakiem Młodej Polski i wpływem P. Gauguina i Wł. Ślewińskiego. Później doszedł do swoistego ekspresjonizmu. Z czasem w wyniku teoretycznych przemyśleń na temat formy zrezygnował z twórczości malarskiej. Założył jednoosobową "Firmę Portretową" i ograniczył się do zarobkowego wykonywania pastelowych portretów, tworzonych niejednokrotnie pod wypływem używek pozwalających na eksperymentowanie z formą. Stanisław Ignacy Witkiewicz napisał 4 powieści, ponad 40 dramatów, liczne artykuły i eseje dotyczące malarstwa, literatury, teatru i filozofii. W okresie dwudziestolecia międzywojennego mieszkał głównie w Zakopanem. Po wybuchu II wojny światowej uciekł przed Niemcami na kresy wschodnie, gdzie we wsi Jeziory na Polesiu 18 września 1939 roku popełnił samobójstwo.
