[PRZYBOROWSKI WALERY]
SULIMA Zygmunt Lucyan
HISTORYA FRANKA I FRANKISTÓW
Kraków, 1893r. Nakł. Gebethnera i Spółki, str. [2], 267, format 12,5x19 cm
TWARDA OPRAWA
TWARDA OPRAWA SKÓRA WSPÓŁCZESNA. OKŁADKI OKOLONE TŁOCZONĄ ZŁOTEM ORAZ NA ŚLEPO BORDIURĄ. GRZBIET Z WYPUKŁYMI ZWIĘZAMI, TŁOCZENIAMI I ZŁOCENIAMI. WYKLEJKI MARMORYZOWANE, OBCIĘCIA KART BARWIONE TYM SAMYM WZOREM.
ZACHOWANA OKŁADKA WYDAWNICZA BROSZUROWA.
Frankiści – zwolennicy Jakuba Franka, członkowie żydowskiej grupy religijnej, sekty heretyckiej w stosunku do judaizmu. Sekta istniała w drugiej połowie XVIII wieku do około 1820 roku, głównie na terenach południowej Polski oraz w Czechach, Austrii, Turcji, Rumunii i południowych Niemczech. Frankizm jako ruch religijno-społeczno-polityczny cechował się asymilacją, powierzchownością, synkretyzmem, mesjanizmem i ezoteryzmem. Za początek frankizmu uznaje się rok 1755, kiedy to Jakub Frank po powrocie z Turcji ogłosił, że jest Mesjaszem. Korzenie frankizmu znajdują się w sabataizmie i mesjanizmie żydowskim XVII i XVIII wieku. Frankiści odrzucali prawo Mojżeszowe i Talmud, a opierali się na kabalistycznej księdze Zohar i jej sabataistycznych interpretacjach. Frank miał być trzecim po Sabataju Cwi i Baruchji Russo Mesjaszem, utożsamianym z Jezusem Parakletem – ostatecznym zbawicielem. (…) Frankiści (...) oczekiwali na przyjście obiecanego królestwa mesjańskiego, którego miejscem powstania miała być Polska. Po śmierci Jakuba Franka w 1791 roku ruch frankistów, pozbawiony charyzmatycznego przywódcy (roli tej nie potrafiła spełnić wyznaczona przez Franka jego córka Ewa), osłabł. Na początku XIX wieku większość z nich przyjęła katolicyzm. Ostatni około 1820 roku.
Stan BDB/ okładka broszurowa z uzupełnionym narożnikiem, minimalny zaciek na marginesie, PIĘKNY EGZEMPLARZ
