drzeworyt barwny, tusz, papier, 40x27 cm, sygnatura artysty, oznaczenie wydawnictwa na odwrocie
Piękny projekt Kunisady, pierwotnie powstały ok. 1818 r., przedstawiający młodą piękność w czerwonej sukni, która gasi światło w swoim pokoju. Dwie filiżanki do herbaty na czarnej lakierowanej tacy sugerują, że obok czeka na nią mężczyzna. Łagodne światło wydobywające się z górnej części lampy delikatnie oświetla ciemne pomieszczenie.
Utagawa Kunisada, znany również jako Utagawa Toyokuni III, był japońskim artystą ukiyo-e. Jest uważany za najbardziej popularnego, płodnego i odnoszącego sukcesy komercyjne projektanta drzeworytów ukiyo-e w XIX-wiecznej Japonii. W swoim czasie jego reputacja znacznie przewyższała reputację jego współczesnych, Hokusai, Hiroshige i Kuniyoshi. Był uczniem Toyokuniego Utagawy. Tworzył najczęściej różnorodne portrety kobiece (bijinga), niekiedy o charakterze erotycznym (shunga), a także cechujące się ekspresyjnością ujęcia wizerunki aktorów teatru kabuki. Zajmował się także ilustratorstwem książkowym w technice tradycyjnego drzeworytu. Urodził się w pobliżu Edo jako syn zamożnego kupca posiadającego licencję na prowadzenie promu. W wieku 15 lat Kunisada dołączył do prestiżowej szkoły artystycznej Utagawy Toyokuniego i przyjął imię Kunisada. W 1807 r. Kunisada stworzył swoją pierwszą ilustrowaną książkę, a następnie opublikował swoje pierwsze grafiki aktorskie w 1808 r., szybko zdobywając powszechną sławę. Podczas, gdy inni artyści, tacy jak Kuniyoshi Utagawa czy Hiroshige, przez lata walczyli o uznanie, Kunisada od samego początku odniósł szybki sukces. Ostatecznie stał się najbardziej komercyjnym grafikiem drzeworytniczym swoich czasów. W 1825 r. zmarł Toyokuni I, wobec czego Kunisada podjął decyzję o przyjęciu imienia swojego mistrza i zaczął odnosić się do siebie jako Toyokuni. Odtąd stał się rozpoznawany jako Toyokuni III (imię Toyokuni II zostało przyjęte przez mniej znanego artystę ukiyo-e o imieniu Toyoshige, który był zięciem Toyokuni I i zastąpił go na czele szkoły Utagawa po śmierci teścia). Pomimo istniejącej rywalizacji między Kunisadą i Kuniyoshim, obaj artyści zaangażowali się we wspólne projektowanie i publikowanie serii grafik. Ponadto Kunisada uczestniczył we wspólnych projaktach drzeworytniczych z Hiroshige. W 1852 r. Kunisada stworzył serię „Restauracje w Edo”, a następnie współpracował z Hiroshige w 1855 r. przy serii „Pięćdziesiąt trzy miejsca malowane dwoma pędzlami”. Kunisada przewodniczył również szkole ukiyo-e. Wśród jego najbardziej utalentowanych uczniów byli Kunichika i Chikanobu, z których obaj osiągnęli sławę jako wybitni artyści w japońskiej tradycji druku drzeworytniczego.
Drzeworyty ukiyo-e były drukowane kilka razy od okresu Edo, zawsze przy użyciu tradycyjnej metody. Najlepsi wydawcy w Japonii przestrzegali tych samych rygorystycznych standardów, co wydawcy z XIX w. W latach 50. i 70. XX w., gdy zainteresowanie drzeworytami z epoki Edo ponownie wzrosło, rozpoczęto wznawianie grafik wielkich mistrzów ze złotego wieku Ukiyo-e. W tym celu zatrudniano najlepszych drukarzy i rzeźbiarzy na świecie. Powstałe prace są jednymi z najwyższej jakości edycji, jakie kiedykolwiek powstały.
