Władysław Ślewiński (1856 Białyń – 1918 Paryż), Białe petunie i czerwone róże, ok. 1904 r.

olej, płótno, 47 × 38 cm
na odwrocie u dołu: [pieczęć:] WŁADYSŁAW ŚLEWIŃSKI |ze spuścizny |POŚMIERTNEJ/ oraz podpis kopiowym ołówkiem: E. Ślewińska; nalepka z Goldman Sachs z numerem 07474
Pochodzenie:
– Marie-Louise Lagrange, Tours
– Rodzina Primel, Paryż
– Kolekcja Eugenii Ślewińskiej, Paryż
– Arthur G. Altschul, Nowy Jork
– Kolekcja prywatna, Polska

Wystawiany:
– Władysław Ślewiński 1854–1918, Wystawa monograficzna, Muzeum Narodowe w Warszawie, 1983 r.

Reprodukowany i opisany:
– Władysław Ślewiński 1854–1918, Wystawa monograficzna, kat. oprac. Władysława Jaworska, Muzeum Narodowe Warszawie, Warszawa 1983, nr kat. 141 (il. 121), opis s. 97.
– Władysława Jaworska, Władysław Ślewiński, Warszawa 1991, il. 67 (s. 93);
opis s. 202.

Do obrazu dołączona opinia Władysławy Jaworskiej z 2007 r.

Ze szczególną „czułością” i wynikającą może z tego emocjonalnego stosunku wirtuozerią malował Ślewiński kwiaty. Kwiaty polne w zwykłych glinianych garnkach i dzbankach, rzadziej kwiaty ogrodowe w smukłych szklanych flakonach lub wazonach z Delft, kwiaty w doniczkach, na stołach, krzesłach, taboretach – to długa suita kwiatowa, która przewija się przez całą, blisko trzydziestoletnią działalność Ślewińskiego. Nigdy nie traktuje kwiatów jako dekoracji wnętrza mieszkalnego. Przeciwnie – oddziela je draperią lub ścianą od otoczenia nadając im cechy indywidulanego „bytowania”. Kwiaty Ślewińskiego, botanicznie jednoznaczne, są zaprzeczeniem naturalistycznego odtwarzania listków, płatków, pręcików. Są one traktowane syntetycznie, są to bowiem „portrety” kwiatów, a nie ich barwna fotografia.

Władysław Ślewiński 1954–1918. Wystawa monograficzna, oprac. W. Jaworska, Warszawa 1983, s. 25.