olej, płótno, 117 × 90 cm
Pochodzący z rodziny o malarskich tradycjach Tadeusz Styka sławę zyskał jako wybitny portrecista, zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych. W jego galerii portretów znalazły się wizerunki znanych osobistości ze świata polityki, kultury, m.in.: Poli Negri, Ignacego Paderewskiego, Maurice’a Maeterlincka, Władysława Andersa, Lwa Tołstoja, a także i anonimowe piękne modelki, o zalotnym spojrzeniu i szerokim uśmiechu. Tadeusz w swojej twórczości wielokrotnie portretował również wizerunki z kręgu jego najbliższych. Znane są m.in. portrety ojca – Jana, brata – Adama, czy ukochanej córki Wandy. Takim również przykładem jest prezentowany portret rodzinny żony brata Tadeusza – Adama, Wandy z synami – Andrzejem i Juliuszem. Całość ujętej kompozycji ma charakter swobodny, wręcz intymny. Pozy zarówno Wandy, jak i jej dwóch synów są naturalne, niewymuszone. Widz może niemalże odnosić wrażenie, że dzieli wraz z nimi ich prywatne chwile. W kompozycji widać charakterystyczne cechy malarstwa Tadeusza, o których tak pisali krytycy: „Subtelność rysunku, pastelowa niemal miękkość i delikatność w ujmowaniu tematu – oto co zbliża Tadeusza Stykę do malowanych przez siebie modeli – oto co predystynuje go na malarza madonny z salonu.” („Z wystaw łódzkich. Adam i Tadeusz Stykowie w Złotej Sali Grand-Hotelu”, w: „Republika” nr 120 z dn. 3 V 1934).
Adam Styka swoją przyszłą żonę Wandę poznał w Polsce. W kwietniu 1921 roku, po kilku miesiącach głównie korespondencyjnej znajomości para pobiera się. Rodzina Wandy Styki pochodziła z okolic Szydłowca. Jej ojciec Edmund Engemann wchodził w skład rady miasta, był właścicielem browaru oraz zamku w Szydłowcu. Edmund i jego żona, Julia z Machlejdów, mieli dwie córki: Zofię (1893–1958) oraz Wandę (1900–1994).
Państwo Stykowie, wraz z synami – urodzonym w 1922 roku Andrzejem i o rok młodszym Juliuszem zamieszkali na początku w Paryżu, w pracowni artysty na Placu Pigalle. Stąd też każdego roku wyjeżdżali do Afryki Północnej – orientalnej krainy dostarczającej nieskończonych inspiracji w twórczości malarskiej Adama.
W 1932 roku małżeństwo wróciło do Polski. Zamieszkali w Konstancinie, w willi „Urocza”, przy ul. Piotra Skargi 11. Tu też mieściła się pracownia artystyczna słynnego orientalisty. Wybuch II wojny światowej zastał rodzinę w kraju. Jak wspomina sama Wanda „Adaś prze całą okupację nie przestawał malować. Praca była dla niego odpowiedzią na zniszczenia wojenne i gehennę ludzkości cywilnej. Sami przeżyliśmy największy wstrząs na naszym życiu – aresztowanie, a potem rozstrzelanie młodszego syna, Julisza” (Czesław Czapliński, „Saga rodu Styków”, Nowy Jork 1988, s. 154.)
Po zakończeniu wojny Adam wraz z Wanda i Andrzejem wyjechali do Paryża. Jednak trudna sytuacja w powojennym Paryżu zadecydowała o wyjeździe Styków w 1948 roku na zaproszenie Tadeusza do Stanów Zjednoczonych, gdzie zostali już na stałe.
हाल ही में देखी गई
लॉट लिस्ट देखने के लिए कृपया लॉग इन करें
पसंदीदा
लॉट लिस्ट देखने के लिए कृपया लॉग इन करें