30,5 x 52,5cm - olej, płótno naklejone na tekturę sygn. dwukrotnie l.d. i p.d.: H. Siemiradzki
na odwrocie
– l.g. nalepka Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych (pieczęć, druk, tusz, maszynopis): 48439 Autor Siemiradzki Henryk | Tytuł Dwie głowy wykonanie | Cena Wł. W. Przyjemska Data 25 MAJ 1939;
– poniżej nalepka (druk, tusz): SALON SZTUKI ST. KULIKOWSKIEGO | Warszawa, Krak.-Przedmieście 7. | Autor: H. Siemiradzki | Tytuł: Dwie głowy;
– obok nalepka Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Królestwie Polskiem (druk, tusz): No 3965 (269) | Nazwisko autora Henryk | Siemiradzki | Rodzaj dzieła | Tytuł Dwie głowy | Wymiary | Cena lub jego wartość | Własność prywatna | Adres | Warszawa d. 1/14 X. 903 r.;
– powyżej owalna pieczęć: TOWARZYSTWO ZACHĘTY SZTUK PIĘKNYCH | WYSTAWA POŚMIERTNA | DZIEŁ | HENRYKA SIEMIRADZKIEGO | W WARSZAWIE | 1903. | w KRÓLESTWIE POLSKIEM;
– obok (ołówkiem): 3) 2 głowy | 4 T zł;
– powyżej (niebieską kredką): A;
– l.d. numer (ołówkiem): 826
Proweniencja:
Obraz ze zbiorów rodziny artysty. W czasie wystawy latem 1939 wystawiony w warszawskiej Zachęcie stanowił własność jego córki – Wandy z Siemiradzkich Przyjemskiej (1878-1962).
Po zajęciu Warszawy przez wojska niemieckie, prezentowany obraz nie został przekazany do Muzeum Narodowego w Warszawie wraz z innymi obrazami z jej zbiorów, lecz musiał pozostać w jej rękach. Zapewne w czasie wojny obraz trafił do warszawskiego salonu sztuki Stanisława Kulikowskiego.
Obraz wzmiankowany i reprodukowany w:
– Katalog wystawy obrazów Henryka Siemiradzkiego w Gmachu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Królestwie Polskiem, Królewska No 17, (str. tyt. i tekst także w jęz. rosyjskim), Warszawa 1903, s. 27 nr 186, lub s. 33 nr 252 [Dwie głowy];
– Henryk Siemiradzki 1843-1902 (wstęp J. Puciata-Pawłowska), Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, lato 1939 r. (Warszawa 1939), s. 21 nr 64 [Studia głów];
– Korpus Dzieł Malarskich Henryka Siemiradzkiego, pod red. J. Malinowskiego, Warszawa-Toruń 2020, t. II, s. 517, poz. 20G/1-1 [Dwie głowy].
Henryk Siemiradzki (Pieczeniegi (Biełgorod), koło Charkowa 1843 - Strzałkowo k. Częstochowy 1902) - wybitny malarz-akademik; początkowo uczeń malarza Dymitra Bezperczego w Charkowie, absolwent wydziału przyrodniczego Uniwersytetu w Charkowie – od 1864 kształcił się w petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych. Za prace studenckie otrzymał pięć srebrnych i dwa złote medale.
W 1871 jako stypendysta Akademii, wyjechał do Monachium, gdzie przebywał przez rok, studiując samodzielnie i utrzymując kontakty z tamtejszą kolonią artystów polskich. Od roku 1872 stale mieszkał w Rzymie; początkowo miał pracownię przy via Margutta, a od 1884 we własnym pałacyku przy via Gaetta. Uhonorowany członkostwem europejskich Akademii – św. Łukasza w Rzymie (1880), Akademii w Petersburgu, Berlinie, Sztokholmie, Paryżu, Turynie, wielokrotnie nagradzany medalami na wystawach, odznaczany orderami państwowymi (m.in. francuską Legią Honorową i włoskim orderem Corona d’Italia), cieszył się wielkim uznaniem i sławą. Z krajem utrzymywał stałe i żywe kontakty - przesyłał obrazy na wystawy, a w roku 1879 podarował miastu Krakowowi sławny swój obraz Świeczniki chrześcijaństwa, dając początek zbiorom Muzeum Narodowego. Namalował kurtyny do teatrów w Krakowie (1896) i we Lwowie (1900; dar artysty dla miasta). Tematów do swych obrazów szukał przede wszystkim w starożytności; w historii, życiu i mitach dawnej Grecji czy Rzymu. Ale tworzył także sceny religijne (Wniebowstąpienie), obrazy rodzajowe i portrety. Z mistrzowską techniką malował zarówno monumentalne, teatralnie inscenizowane i tłumnie zaludnione płótna, jak i kompozycje kameralne, osadzone bądź w scenerii antycznej, bądź w realiach współczesnych (Z wiatykiem, Z pociechą i pomocą). Malował dekoracyjne plafony (Wiosna, Jutrzenka, Światło i ciemność), był autorem zespołu malowideł w cerkwi Chrystusa Zbawiciela w Moskwie 1875-1879). Z upodobaniem malował pejzaż, traktowany bądź jako tło osadzonych w nim scen, a czasem jako samodzielny krajobraz pogrążony w zapadającym zmierzchu lub też opromieniony słońcem. Ze szczególną maestrią odtwarzał efekty wywołane światłem przenikającym poprzez gałęzie drzew, które – jak pisał H. Sienkiewicz – rzucają mocny cień, wśród którego drgają złociste plamy, utworzone przez promienie słoneczne wciskające się między liście /.../ Nikt tak nie maluje tego ruchu promieni słonecznych, jak Siemiradzki.
हाल ही में देखी गई
लॉट लिस्ट देखने के लिए कृपया लॉग इन करें
पसंदीदा
लॉट लिस्ट देखने के लिए कृपया लॉग इन करें