Getto w Łodzi, 10 fenigów 15.05.1944, bardzo rzadkie

Bon poczty getta. Duża cyfra nominału. Seria A, druga emisja. Historia bonów poczty zaczęła się w 1942 r., gdy Wydział Pocztowy (Postabteilung) zwrócił się do Przełożonego Starszeństwa Żydów Chaima Rumkowskiego z prośbą o wydanie zgody na emisję bonów, które byłyby używane przez ludność getta do opłacania usług pocztowych. Było to konieczne posunięcie, ponieważ niemiecka administracja getta dążyła do całkowitego usunięcia obcego bilonu z obiegu pieniężnego, w związku z tym w getcie panował powszechny problem z drobnymi monetami. Wówczas najniższym nominałem był banknot 50 fenigów, a ceny usług pocztowych kształtowały się na poziomie od 10 do 30 fenigów. Chaim Rumkowski wydał tę zgodę i szybko okazało się, że bony poczty stały się powszechnym środkiem płatniczym, który akceptowały również inne instytucje w getcie. Odbyły się dwie emisje bonów pocztowych - w 1942 i 1944 roku. Bony drukowano na czystych kartach pocztowych - niemieckich i polskich, w bloczkach po 8 sztuk na jednej karcie.