RUDNICKI Lucjan
STARE I NOWE
pamiętniki
[t.1]
Na k.tyt. dedykacja dla towarzysza Bolesława Bieruta, pierwszego Prezydenta Polski Ludowej, opatrzona autografem autora!
Warszawa 1948, Państwowy Instytut Wydawniczy, str.214 ; format 15x5x22 cm
Lucjan Rudnicki ps. „Ludwik”, „Mały”, „Krawiec”, „Kazimierz Lubiński” (ur. 2 stycznia 1882 w Sulejowie, zm. 8 czerwca 1968 w Warszawie) – polski pisarz, działacz PPS, SDKPiL i KPP.
Był najstarszym z 9 dzieci Wojciecha i Klementyny z Okrasińskich. W roku 1898 przyjechał do Łodzi, gdzie podjął pracę w zakładach Heinzla i Kunitzera na Widzewie. W latach 1898–1906 uczestniczył w nielegalnej działalności antycarskiej i rewolucyjnej prowadzonej przez Polską Partię Socjalistyczną, za co był dwukrotnie więziony i zesłany na 3 lata do guberni archangielskiej. Zbiegł stamtąd i ukrywał się pod przybranym nazwiskiem.
W marcu 1905 brał udział w VII Zjeździe PPS. W 1907 przeszedł z PPS do SDKPiL. Działał m.in. w Komitecie Warszawskim SDKPiL. W czasie I wojny światowej występował przeciwko Niemcom, za co w latach 1916–1918 był internowany w Szczypiornie, Havelbergu i Modlinie. Od grudnia 1918 do sierpnia 1938 członek Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (KPRP)/Komunistycznej Partii Polski (KPP). W pierwszej połowie 1919 z ramienia KPRP należał do warszawskiej Rady Delegatów Robotniczych, za co został osadzony w Modlinie. W połowie lat 20. publikował w prasie komunistycznej artykuły wymierzone w działalność PPS i PSL „Wyzwolenie”. W 1933 powrócił do Sulejowa. W styczniu 1942 wstąpił do PPR. Współpracował z GL i ZWM. Od stycznia do maja 1945 był burmistrzem Sulejowa i sekretarzem Komitetu Miejskiego PPR w tym mieście.
MIĘKKA OKŁADKA KARTONOWA
Stan DB/ wykruszenia okładek, przednia podklejana punktowo na rewersie, część kart nierozcięta!
