73,0 x 65,0cm - akryl, płótno sygn. l.d.: Zbigniew Makowski f 1972
Na odwrocie:
– napis na płótnie: LA NUVOLA;
– na górnej listwie krosna: 73 x 65;
– na g. żerdzi krosien l.g. nalepka autorska mpis: ZBIGNIEW MAKOWSKI | LA NUVOLA, obok nr flamastrem: 23;
– na g. żerdzi krosien p.g. nalepka druk. z nr 497, pod nią częściowo zniszczona nalepka: LA BIENNALE DI VENEZIA | 36 ESPOSIZIONE BIENNALE INTERNA ZIONALE D’ARTE 1972 | [mpis:] MAKOWSKI ZBIGNIEW | [inne dane nieczytelne];
– na płótnie śr.g. nalepka druk.: DESA | WORKS OF MODERN ART | Foreign Trade Company | WARSZAWA – POLAND | al. Jerozolimskie 2, rubryki z danymi pracy wypełnione ręcznie dłg.: Zbigniew Makowski | „La Nuvola'“ | 1973 73 x 65 acril/leine | Art Faire ‘76 – Bologna;
– na l. żerdzi krosien nalepka firmy przewozowej, druk. na czerwonym papierze: Agence Maritime DELAMARE & Cie, rubryki niewypełnione oprócz N/Réf. 502878/ LAUSANNE;
– na p. żerdzi krosien 2 nalepki druk. Biennale w Wenecji: znaczek skarbowy, przekreślony, z oznaczeniem i nr: ga | 17484 i zniszczona nalepka z nagłówkiem XXXVI Bien... di... i nr 40;
– na d. żerdzi krosien nalepka druk.: GALERIE JEANNE BUCHER | 3 RUE DE SEINE PARIS VI [...], wypełniona pismem maszynowym: Zbigniew Makowski | La Nuvola | Peinture acrylique sur toile | 1972 – 73 cm x 65 cm
Obraz wystawiany:
– XXXVI Biennale w Wenecji. Sekcja polska, Wenecja 1972;
– Zbigniew Makowski, Galerie Jeanne Bucher, Paryż 17 IV – 5 VI 1973, poz. kat. 12;
– Zbigniew Makowski, Galerie Alice Pauli, Lozanna, 1 X – 10 XI 1973, poz. kat. 12;
– Międzynarodowe Targi „Arte Fiera 76“, Bolonia, 23 – 30 V 1976;
– Malarstwo Zbigniewa Makowskiego, BWA w Białymstoku, Białystok, XII 1978, (wymieniony w folderze wystawy, poz. kat. 8);
– Modern Polish Art, Galerie Asbaek, Kopenhaga 9 I – 27 I 1979.
O bogatej, wielowątkowej symbolice w twórczości Zbigniewa Makowskiego, pisała Anna Baranowa: Makowski, który jest agnostykiem, tworzy gęsty od znaczeń świat własnej mitologii – zarazem silnie nasyconej kulturą i autotematycznej. Wszystkie symbole uobecniane w formie abstrakcyjnego znaku lub trójwymiarowej figury, wszystkie cytaty obramowujące solennie pole obrazowe lub przenikające przestrzeń siecią misternej kaligrafii – mają odniesienie do jego przeżyć i refleksji. Ich powtarzalność ma charakter zgoła neurotyczny. Metamorfozy tych samych motywów wychodzą z jednego źródła i do niego prowadzą. Jest nim umysł i serce artysty. Makowski szukający prostoty porusza się w obrębie labiryntu. W roku 1970 tak pisał o istocie drogi twórczej, własnej przede wszystkim drogi: „Indywidualna droga twórcza artysty z bliska przypominająca zwariowany, paroksyzmalno-heterogeniczny labirynt (szczególnie dla niego samego!) z jego przepaściami i mieliznami, lasami symboli i łąkami porośniętymi trawą wspomnień, z jego ucieczkami i powrotami, atakami i obronami, miłościami i lękami – z daleka (kto wie z jak daleka?) wygląda na realizowanie KONIECZNOŚCI, o której sam twórca albo wie (...) albo i nie wie, ale która to konieczność, który to wyrok jak gdyby, realizuje całym swoim życiem.“ Labirynty u Makowskiego bądź odsłaniają się z lotu ptaka, bądź ukazują w perspektywicznym skrócie, bądź poprzez formalnie sprzeczne, a jednak wewnętrznie spójne zdarzenia i przenikania różnych przestrzeni. Pojawiają się w nich stale te same symbole inicjacji i drogi duchowej: studnia, kielich, miecz, drabina, schody, spirala, klucz, ptak, kula, kostka do gry etc. (...) „Życiodajne zaplatanie“ – abstrakcjonizmu i naturalizmu, eksperymentu i kanonu, intuicji i rozumu, ciała i ducha, obrazu i tekstu. (Anna Baranowa, Ars magna, w: „Dekada Literacka“ nr 5/6, 2011, s. 77, 79)
♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).
Zbigniew Makowski (Warszawa 31 I 1930 - Warszawa 19 VIII 2019) studiował w ASP w Warszawie w latach 1950-1956, dyplom uzyskał w pracowni Kazimierza Tomorowicza. Początkowo skłaniał się ku surrealizmowi - podczas pobytu w Paryżu w 1962 zetknął się z André Bretonem i międzynarodowym ruchem Phases. Jednak decydujący wpływ na wyraz jego sztuki wywarły pozamalarskie zainteresowania, jakim się oddaje. Jest literatem, poetą, erudytą, zwłaszcza zaś znawcą szerokiego spektrum filozofii i wiedzy tajemnej wielu kultur. Znawstwo to wykorzystuje w swoich pracach malarskich, rysunkowych, a także w unikatowych książkach, które własnoręcznie wykonuje na specjalnie preparowanych papierach. W swych pracach nawarstwia symbole, cytaty i znaczenia w nieczytelny, zdawałoby się, chaos. Wypada jednak wierzyć krytykom, którzy twierdzą, iż prace Makowskiego otwierają przed cierpliwym i intelektualnie przygotowanym „czytelnikiem“ świat swoistej narracji. Sam artysta zaś zwraca uwagę na „permutacyjną“ strukturę swych prac, w których rozmaite cytaty i odniesienia kulturowe przeplatają się z jego prywatną ikonografią. Tak czy inaczej, z pewnością w pracach Makowskiego da się wyróżnić pewien „alfabet“ wizualno-symboliczny, którego elementy pojawiają się w nich stale w różnych konfiguracjach. Należą doń np. takie wizerunki, jak klucz, drabina, studnia, mandala, kielich itp. Otaczają je napisy, często łacińskie, a także pojedyncze cyfry, litery, ornamenty. Określił je ktoś jako rebusy o wielkiej urodzie, które można odczytywać, można też kontemplować. Od roku 1982 artysta przestał wystawiać, ale nie tworzyć. Powstają wówczas prace będące rodzajem nowoczesnego notatnika, rozpoczętego jeszcze w latach 60., do którego artysta powraca z nowymi przemyśleniami. Artysta jest laureatem wielu nagród, m.in. Nagrody Krytyki Artystycznej im. Norwida (1973) i Nagrody im. Jana Cybisa (1992). Jego wielka kompozycja "Mirabilitas secundum diversos modos exire potest a rebus" (1973-1980) zdobi genewską siedzibę ONZ jako dar rządu polskiego.
हाल ही में देखी गई
लॉट लिस्ट देखने के लिए कृपया लॉग इन करें
पसंदीदा
लॉट लिस्ट देखने के लिए कृपया लॉग इन करें